Proloog

Tussen de eerste Amerikaanse soldaten die Munstergeleen binnenreden was er een die haar opviel.
Hij lachte en hij stak zijn handen op, maar hij deelde niets uit en bleef op zijn jeep zitten. Het was een jongen van haar leeftijd, met een mager gezicht, maar een brede borst. Zijn haren krulden een beetje. Ze versteende en keek hem met open mond aan, en hij vond het gek dat er een iemand was die niet sprong en schreeuwde. Ze keken elkaar een eeuwigheid recht in de ogen. Toen zijn auto doorgereden was sprong ze weer enthousiast met iedereen mee, maar ze bleef aan die jongen denken.
Een paar avonden later, op het eerste bal, toen ze net als iedereen op zoek was naar snoep, rookwaar en mannen, werd ze plotseling op haar schouder getikt. Ze draaide zich om en toen begon het haar te duizelen. Ze keek in de blauwe ogen van die stille soldaat. Hi, zei hij. My name is Sergeant Sylvester Evoniak. Ze pakte zijn uitgestoken hand aan en hield die veel te lang vast. "Would you like to show me around?" Ze begreep niet wat hij wilde, maar hij trok haar zachtjes mee. "I want to see your village".

Ze wandelden door de straten van haar dorp en langzaam begon ze hem beter te verstaan. Ze deelden een sigaret en liepen steeds verder het dorp uit. Op een kruispunt, bij een veldkapelletje, gingen ze in het gras zitten. "You remind me of Maria, a girl back home", zei hij. "Your girlfriend?" vroeg ze. "No, my sister. This is her chappel", zei hij en wees op het gipsen beeld van de Heilige Maagd.

Zij was degene die zich op hem wierp. Niet andersom. Zij was het ook die zijn broek open knoopte. Maar de rest deed hij.

Hij streelde haar wang, haar rug, haar billen, hij kuste haar nek, haar mond, haar borsten en toen stootte hij zijn harde geslacht tussen haar dijen. Ze kon even geen adem halen en haar lichaam bevroor. Maar toen ze met een luide zucht weer lucht kreeg bewoog ze haar onderlichaam in alle richtingen. Ze wist niet waar ze naar toe moest. Ze richtte haar ogen op het stenen kapelletje terwijl hij in haar op en neer stootte, in een razend tempo en met grote kracht. Toen had ze de juiste weg gevonden. “Maria, nee!” riep ze en rolde onder hem vandaan. Ze zag zijn grote ogen toen de witte druppels in het gras belandden. Ze keek hem angstig aan. Hij rolde op zijn rug, zijn linkerarm over zijn voorhoofd, zijn rechter slap langs zijn lichaam. Tussen hen in lag zijn zaad.

“I’m sorry”, zei hij zacht alsof hij in zichzelf sprak. “No, no. I’m sorry” antwoordde ze.