Knokke 1

Het groene neonbord boven de entree verlicht de hotelkamer net voldoende.
Roos is het bed uitgeschoven en kijkt vanaf de stoel schattend van haar slapende man naar haar schoot. Een afstand van twee meter heeft zijn zaad afgelegd. “Je bent van mij” spreekt ze in zichzelf, zonder zich af te vragen of ze het tegen haar man heeft of tegen zijn zaad, dat inmiddels bijna voelbaar een vrucht heeft gevormd in haar buik. Een vleugje zeewind dringt binnen door het open raam en strijkt langs haar gloeiende wangen.

M’n kind, laat ik eerlijk tegen je zijn: Dit is je vader, maar het had voor hetzelfde geld iemand anders kunnen zijn. Niet verder vertellen, maar het is goed dat dat niet het geval is. Voor jou, want je zult zien dat het fijn is om het kind van deze man te zijn, en voor mezelf.

Voorzichtig om de vrucht niet te verstoren beweegt ze haar hand naar het radiotoestel dat op de tafel staat. Ze zoekt een zender met zachte muziek. De ruis maakt plaats voor een Belgische station. Ze legt haar hand terug in haar schoot.

Een bekend geluid dat uit de radio komt overvalt haar. Het is de stem van Harry Bordon die een liedje zingt over Limburg. Is het hem toch gelukt! Ze luistert even naar de woorden, en naar de stem. De stem die nu, begeleid door een accordeon, ergens in een Belgische zaal zingt over het gras langs de Maas.

Ze probeert zo te draaien dat ze haar buik kan zien in de spiegel boven de kaptafel en dat haar buik haar gezicht kan zien. Dit ben ik. Dit is Roos. Dochter van een graanhandelaar, pas getrouwd en in verwachting van haar eerste kind. Ik heb verdriet gehad en pijn, ik heb lol gehad en spannende dingen gedaan, ik heb veel geleerd en ik heb lief gehad. En nu ben ik volwassen. Nu ga ik verstandige dingen doen. Want daar is het nog niet echt van gekomen.
Ze bekijkt haar compacte meisjeslichaam. Haar bultige hockeyenkels, haar stevige kuiten en haar soepele dijen. Haar heupen, in rustige afwachting, en haar allerliefste buikje. Haar bescheiden borsten, haar vlezige bovenarmen en haar rechte schouders. Haar dikke bos zwart haar, die haar een zuidelijk uiterlijk geeft, en haar ronde neus waar ze nooit aan zal wennen. Haar gebit drijft in een glaasje water naast het bed, dus ze vermijdt haar lege mond. Elk onderdeel waar haar oog op valt had beter gekund, wat haar betreft.
Wat heb ik eigenlijk voor ogen? Zijn ze omfloerst? Iemand heeft wel eens gezegd dat ze ondeugend zijn, maar is dat nog steeds zo? Is dat rust die ik zie, of berusting? Moeilijk te zeggen, vindt ze. Net zoals je niet precies kunt zeggen wat hun kleur is. De ene keer zijn ze mosgroen, dan weer bruin als chocolademelk. De kleur van een moeras. Wat vindt haar man eigenlijk van haar ogen? Even wil ze hem wekken om het te vragen, maar ze bedenkt zich. Hij zou niet begrijpen dat ze hem daarvoor stoort. Hij heeft trouwens wel eens gezegd dat ie ze heel erg mooi vond, en dat zal ie ongetwijfeld weer zeggen als ze het hem vraagt. Laat hem maar slapen.

Hij heeft me bevredigd. Misschien niet in technische zin, misschien niet acuut, maar wel in mijn hoofd, wel uiteindelijk. En daar gaat het toch om?

Eigenlijk heb je al een veel langere reis afgelegd, kind van me, dan deze paar stappen. Eigenlijk had je negen jaar geleden al geboren moeten worden. Toen ik nog mijn eigen tanden had, en mijn eigen levenslust. En mijn eigen thuis.
Zouden andere vrouwen ook tegen hun minuten oude vrucht praten? Waarschijnlijk niet, omdat die niet zoals ik zeker weten dat er zojuist een leven is ontstaan.

Er kan nu niks meer misgaan, daar is ze van overtuigd. Jarenlange ervaring met periodieke onthouding werpen nu hun vruchten af, want als je expert bent in onthouding, dan weet je ook het een en ander af van niet-onthouding, of hoe je het noemt wat ze zojuist gedaan hebben.
Ja, hoe noem je het eigenlijk? Ze kent de termen: coïtus, ejaculatie, maar dat was niet waar ze naar zoekt. Een bevrijding vindt ze het. Een bevrijding van haar familie, nu zij niet langer de enige ongetrouwde is, een bevrijding van de blikken van de mensen die haar aankeken als ze alleen was, maar ook als ze met een man was.

En ze denkt aan de officiële bevrijding, negen jaar geleden, die haar op het idee gebracht heeft van de bevrijding van vannacht.