Knokke 2

Ze ziet in haar gedachten haar ongeboren kind door haar baarmoeder zwemmen. Een poppetje met gespitste oortjes. Ze lokt het met zachte klopjes in de richting van haar navel, zoals je in het aquarium van de dierentuin een vis naar het glas lokt.

Je mag nooit denken dat je niet van harte, voor de volle honderd procent gewenst bent, hoor. Je mag nooit denken dat je toevallig op de wereld bent gekomen. Je vader heeft me twee dagen bedenktijd gegeven toen hij me vroeg of ik met hem wilde trouwen. Maar toen wist ik het al. Ik heb die twee dagen vooral gebruikt om aan jou te denken. Mijn kind.

Als je over een aantal jaren vindt dat er onmogelijke eisen aan je gesteld worden, zul je wel eens denken “ik heb er toch niet om gevraagd om geboren te worden”. Net als ik dat vroeger wel gedacht heb. Misschien zeg je het zelfs wel. Ik hoop dat ik je nu alvast duidelijk heb kunnen maken waarom het nodig is dat je geboren wordt. En dan nog kun je zeggen “Nou en. Wat levert dat mij op?” Het is mijn taak voor de komende jaren om te voorkomen dat dat gebeurt. Met de liefde die ik in mij heb en met de liefde die jij verdient. We komen er wel uit met z’n drieën.

Plotseling lopen de tranen over haar wangen. Waarom zeg je nou niks?
Ze is overweldigd door de veranderingen die zich het afgelopen etmaal hebben voltrokken en laat haar tranen de vrije loop. Ze heeft ze verdiend, die tranen. Ze ontspannen haar.

Dan dooft plotseling de neonverlichting. Zelfs de nachtportier houdt het voor gezien.
Roos geniet nog even, zo met de radio aan die gebeurtenissen van ver weg dichtbij brengt, maar die andere dingen, zoals nu Harry Bordon, op veilige afstand houdt.
Ze geniet ervan dat ze het langzaam licht ziet worden, en dat ze de geur van de zee op kan snuiven. Ze geniet van haar man die ligt te slapen terwijl zij wakker is. Ze geniet van haar filosofietjes over bevrijding en van het contact met haar komende kind en ze heeft het gevoel dat ze haar verdere leven zal blijven genieten.
Van haar kinderen, haar huis, haar vrienden en vriendinnen, haar familie en ook van haar man.
Ze belooft zichzelf om elk jaar op haar huwelijksdag het bed uit te stappen, de radio aan te zetten en te genieten, en na die belofte glijdt ze weer behoedzaam terug in bed en schuift haar buik tegen haar man aan.

M’n kind, laat ik eerlijk tegen je zijn: Piet Tummers is je vader, maar hij had voor hetzelfde geld iemand anders kunnen zijn. Niet verder vertellen, maar het maakt minder uit dan je misschien zou denken. Voor jou, want je zult zien dat het voldoende is om mijn kind te zijn, en ook voor mezelf.

Ze heeft de radio aan laten staan, zodat ze nog steeds de stem van haar zanger hoort. De koekenbakker is artiest geworden. Goed gedaan Harry. Je hebt je bevrijd, net als ik. Dan valt ze in slaap.